Kasım-Aralık 2009 Günlüğü Merhaba...Uzun süredir yazmamıştım...Üzülüyorum üzülmekten kendimi alamıyorum.Şimdi hepiniz üzülmemi sıradan bulacaksınız.Ama sizin şizofreni yakınınız yoksa bu üzüntümü anlayamazsınız.Bunu yaşayan anlar.Ömür boyu onu çekiceğimi düşünmeden edemiyorum.Sanki bu dünyada kimse beni anlamıyor.Evde ne tv var,ne radyo....Abim rahat durmadı ve birkaç gün önce,telefonu ve saati kırdı.Ona nedense bişey olmuyor.Kaç tv kırdı,ne kadar şeyler yaptı,bir kere elektrik çarpmadı.Bir kere cam eline batmadı.Şu an evde onunlayım diğer abimin odasındayım.Kapı kilitli.Korkuyorum.Diğer çocuklar istedikleri gibi güler eğlenirken ve tv izlerken,ben onunlayım ve hiç birşey yapamıyorum.Abim tamı tamına %90 özürlü ama yetkililer %100 olunca birşey yaparlarmış.Birde abimin üç ayda bir aldığımız sakat maaşı var.O olduğu içinmiş.Devleti anlayamıyorum.Abimi bir hastaneye yatırmıyorlar.OOOFFF!ABİM 5-6 GÜN İYİ,SONRA  PATLIYOR.5 ARALIK DOĞUM GÜNÜMDÜ ONDA DA SİNİRLENDİ.NEYSE SONRA YİNE YAZARIM.